Z książką "Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata" (Benjamin Alire Sánez) walczyłom bardzo długo, właściwie nie pamiętam kiedy ostatnio aż tyle męczyłom jedną książkę. Ostatecznie jednak jestem bardzo zadowolone, że sięgnęłom po tę lekturę.
Książka napisana jest z perspektywy piętnastoletniego chłopca noszącego imię Arystoteles. Jest on raczej zamknięty w sobie, stroni od ludzi i lubi zajmować się myśleniem o ciekawostkach swojego życia i wszechświata. Pewnego dnia, na basenie, poznaje Dantego i od tego momentu zaczyna się właściwa historia.
O czym opowiada książka? O problemach rodzinnych, odkrywaniu własnej tożsamości płciowej, porusza problemy bycia osobą nieheteronormatywną w homofobicznym środowisku. Jest ciekawie poprowadzony wątek przyjaźni z drugą osobą ale również ze zwierzęciem. Jednak, co najważniejsze, książka ta opowiada o przyjaźni, miłości i dorastaniu, o tęsknocie i rodzinie.
Muszę przyznać, że pierwsze trzysta stron książki czytałom na siłę, motywując się tym, że nie przeczytam niczego innego do czasu aż nie skończę tej pozycji. Bardzo się cieszę, że jednak dobrnęłom do końca, ponieważ końcówka mnie bardzo wciągnęła wynagradzając trudy z przeczytaniem początku. Moim największym problemem z "Arystotelesem" był chyba język i układ książki- bardzo krótkie rozdziały, oraz to, że fabuła raz się ciągnie potwornie długo a następnie akcja staje się szybka i wprowadzanych jest dużo informacji jednoczesnie. Jeśli zaś chodzi o głównych bohaterów, to oboje podobali mi się jedynie połowicznie, czasem miałom wrażenie, że byli aż przesadnie schematycznie napisani.
Ostatecznie chciałobym wam jednak polecić tę książkę, zwłaszcza osobom, które lubią historie z queerowymi bohaterami oraz wszystkim tym, którzy lubią troszkę pofilozofować w swoim życiu. Nawet jeśli początek wam się nie spodoba, tak jak mi, to dajcie jej szansę, końcówka wam to wynagrodzi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz