Jeff, główny bohater książki noszącej tytuł “Notatki samobójcy”, którą napisał Michael Thomas Ford, nie jest postacią łatwą do polubienia. Chłopak trafia do szpitala psychiatrycznego- właściwie to tam go poznajemy, i ma zostać poddany czterdziestopięcio dniowej terapii. Na oddziale dla nastolatków poznaje “wariatów”, jak uparcie ich określa. Jedną z nich jest Sadie, osoba, która odegra bardzo dużą rolę w leczeniu Jeff’a i zdecydowanie zasługuje na określenie jej jedną z ważniejszych żeńskich postaci książki- obok tajemniczej Allie i Amandy, siostry głównego bohatera.
Jeff ma duże trudności z otwarciem się, właściwie długo możemy się tylko domyślać co było tą nie bezpośrednią przyczyną jego depresji i zachowań autodestrukcyjnych. Chłopak nie chce się do tego przyznać sam przed sobą, przed czytelnikami, przed nowymi znajomymi z zakładu psychiatrycznego a zwłaszcza nie planuje tego robić przed swoim lekarzem psychiatrą. Poznajemy jego historię uważnie śledząc wszystkie wskazówki, które nam zostawia, ciągle mając nadzieję, że to będzie ten moment, gdy Jeff zaufa nam na tyle, aby odpowiedzieć na pytanie: dlaczego?
Poważny ton książki, przeplatany z filozoficznymi rozważaniami bohatera, zalążkami romansów i miłości, przekazuje nam ważną naukę: nastolatki też mają swoje problemy, których nigdy nie należy lekceważyć. Pozwala zrozumieć czytelnikom, że każdy może trafić na miejsce Jeffa, Sadie czy małej Marthy. Książka przybliża zjawisko depresji, homoseksualizmu, zachowań i myśli samobójczych. Opisy nie są moim zdaniem drastyczne, ale dosadnie opisane.
Za co doceniam tą książkę? Za pokazanie, że szpitale psychiatryczne to nie “wariatkowo”, tylko miejsca, w których osoby chore są leczone. Za ciekawy język. Za pokazanie czytelnikowi, że z każdej sytuacji jest jakieś wyjście.
Pamiętam, że jeszcze przez długi czas po przeczytaniu, książka ta pozostawała w moich myślach. Zmusiła mnie do wielu rozważań na różne tematy, coś zmieniła w moim życiu. Zdecydowanie polecam ją każdemu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz